Kanser Olan Mememdi Ben Değil

Anneannem meme kanserine yakalandığında 39 yaşındaydı, annem de 40'ının başındaydı. Ablası da 39'unda meme kanseri olmuştu. Almanya'da yaşıyordu teyzem; o da önce akciğerinde, daha sonra da kemiklerinde oluşan metastaz yüzünden yaşamını iki yıl içinde yitirmişti.
Meme kanseriyle ilgili aile öykümüz ne yazık ki hayli güçlü.
Ve her ölüm yaşamla ilgili derslerle dolu. Yakınlarınızdan birini kaybettiğinizde hayat sizin için de durdu sanıyorsunuz, hayata nasıl devam edeceğinizi bilemiyorsunuz.
Hiçbir matem günler, aylar, yıllar boyu sürmüyor, zaman geçip gidiyor. Yaşadığımız acı bir yumruk gibi içimizde kalıyor. O boşluk hissi hiç kaybolmuyor.
18 yaşımdan bu yana meme kanserinin her an kapımı çalacak kadar yakın olduğunu bilerek büyüdüm, büyüyorum.
21 yaşından beri memelerimi kontrol ediyor, kontrol ettiriyorum.
Yıllar geçti, gazeteci oldum, çeşitli sivil toplum örgütlerinde çalıştım, kanseri yenen onlarca arkadaşım, kanserle mücadelesine yakından tanıklık ettiğim dostlarım oldu.
Avon'la Sağlığa Yolculuk Projesi'nin ilk adımları Türkiye'de atıldığında gazeteciler arasından da "gönüllü elçi" seçiyorlardı. Onlar benim bu hikayemi bilmeden bana ulaştılar. İlk görüşmemizin ardından "gönüllü elçi" oldum.
Ve bu birliktelik bu kitabı doğurdu.
Hep şuna inandım.
Yaşam iradesini gösterecek gücü bulmak gerekiyor.
Bu kitapta yaşama iradesini gösteren kadınların öyküleri ve meme kanseri hakkında bizi bilgilendiren doktorların röportajları var.